Alleen en dood- en doodmoe reed ze naar een afscheidsfeest 100 km verderop voor toekomstige expats om daar letterlijk en figuurlijk te verdwalen. Het was donker toen ze van huis vertrok, het weer was niet al te best. Het waaide stevig en het regende grote druppels. Het zouden haar tranen kunnen zijn, zoveel opgespaarde tranen, die zich jarenlang als een stuwmeer achter haar ogen hadden verzameld. Ze kon de weg niet vinden, want ze was er alleen overdag op bezoek geweest en het enige wat haar bekend voorkwam was een gebouw waar ze de allereerste keer ook langs gekomen was.... toen ze de weg kwijt was. Grappig dat je twee keer op hetzelfde punt merkt dat je gebrek aan stratenkennis meesterlijk hoog was en je richtingsgevoel zo goed als ontbrekend.

Ze ging hem een allerlaatste kans geven. Eigenlijk was ze er al klaar mee, met die knipperlichtrelatie. Maar hij mocht zich nog één keer bewijzen, nog één keer laten zien dat ze er toe deed voor hem. Ze gingen op de motor naar Duitsland, de Harz. Veel te lang, uren achter elkaar aan een stuk reed hij, het was dodelijk vermoeiend. Ze gaf aan dat ze de terugreis niet in één keer wilde doen, maar met een overnachting. "Okee, we stoppen.", beloofde hij. Maar hij reed zo lang door dat, toen hij stopte, de afstand zo klein was geworden dat ze net zo goed konden doorrijden naar huis. Ze sputterde, maar hij gaf geen reactie. Tot op de botten verkleumd kwamen ze bij zijn huis aan.... Ze had het nog nooit zo lang zo koud gehad. Zelfs van binnen was ze ijskoud.

Of ze wel eens naar "Friends" keek. Zeker! Ja, hij ook, het was zijn favoriete serie. Ze moest raden wie hij de leukste vrouw vond. Ze vond zichzelf op geen van alle lijken qua uiterlijk, maar verder leek ze het meest op Rachel, dus zei ze: "Rachel." Dat was fout, het was Monica met wie de overeengekomen wel heel mager waren. Het bleek een hint om zichzelf te transformeren om maar te voldoen aan zijn ideaalbeeld. Haar haar hoefde toch ook niet zo opgeblazen te zitten!