Alleen en dood- en doodmoe reed ze naar een afscheidsfeest 100 km verderop voor toekomstige expats om daar letterlijk en figuurlijk te verdwalen. Het was donker toen ze van huis vertrok, het weer was niet al te best. Het waaide stevig en het regende grote druppels. Het zouden haar tranen kunnen zijn, zoveel opgespaarde tranen, die zich jarenlang als een stuwmeer achter haar ogen hadden verzameld. Ze kon de weg niet vinden, want ze was er alleen overdag op bezoek geweest en het enige wat haar bekend voorkwam was een gebouw waar ze de allereerste keer ook langs gekomen was.... toen ze de weg kwijt was. Grappig dat je twee keer op hetzelfde punt merkt dat je gebrek aan stratenkennis meesterlijk hoog was en je richtingsgevoel zo goed als ontbrekend.
Maar ze gaf niet zomaar op en na een minuut of twintig te hebben rondgecirkeld, kwam ze tot de ontdekking dat ze soort van in de buurt was gekomen. Nu de auto nog kwijt zien te raken. Viel niet mee, want de partygang had de buurt volgeplempt met hun vehikels, maar een eind verderop was warempel nog een plekkie. Ze ging richting afscheidsfeest, zonder plu. Zinloos om dat ding te gebruiken. Die zou al na twee meter de geest geven met die wind. Steeds achterom kijkend om de terugweg vast te leggen voor later legde ze de weg af naar de woning van haar vriendin en haar echtgenoot. Ze belde aan, de deur werd geopend. Dat ze haar herkenden was eigenlijk een wonder, want ze moet er uit gezien hebben als een muis na een tsunami. Tja, dát was natuurlijk geen voorname binnenkomer, zo'n verzopen muis. Ze maakte zichzelf ernstig te schande.
Het zag er fantastisch uit, de hapjes en de drankjes, die opzichtige cadeaus en vooral al die andere belangrijke mensen! Dat zij daartussen mocht lopen was beslist een hele eer, want ze hadden allemaal gestudeerd en ze hadden banen die van beslist grote importantie waren. En zij had na de middelbare school geen opleiding meer gevolgd. Ze had zelfs niet eens meer een baan, alleen maar moeder was ze. En dat wisten de anderen ook: mensen met zo'n bestaan hebben niets noemenswaards te melden. Desondanks ging ze een aantal keren bij een groepje staan om spontaan een praatje te maken, maar na een aantal pogingen en afwijzingen in de vorm van een afkeurende rug of bovenarm gaf ze de moed op.
Iets, niet veel, later op de avond kwam er een aardig uitziend paar binnen, en ze zag meteen dat ook zij hier niet "hoorden". Ze zag hoe ook zij werden genegeerd en opgelaten om zich heen kijkend maar met elkaar in gesprek gingen. Heel even overwoog ze dan maar bij hen te gaan staan, maar haar keel zat dicht. Ze vond het vreselijk, die arrogantie en neerbuigendheid die zelfs uit de muren leek te kruipen. Verstikkend was het. Ze dwong zichzelf te glimlachen toen de gastvrouw, haar vriendin, op formele toon iets tegen haar zei. Wat was ze schrikbarend afstandelijk en kil! Zo kende ze haar nog niet! Maar ze gaf beleefd, zij het summier een reactie. Dít ging ze niet trekken en ze vond dat ze dat ook niet hoefde. De knop was om en de zakelijkheid die zich aandiende maakte dat ze het fatsoen nog kon opbrengen om tenminste één gesprek voeren, niet met madame, maar met haar wederhelft, aardige vent, vriendelijk en babbelgraag. Ze wilde hem niet te lang aan de praat houden, want het was tenslotte ook zijn afscheidsfeest. Daarom verzon ze een slappe smoes over het weer en de terugreis zodat ze ervantussen kon. Weg van die onechte mensen. Het regende nog steeds, maar ze voelde geen enkele behoefte om te rennen. Heerlijk, laat dat water het miserabele gevoel maar wegspoelen!
Reactie plaatsen
Reacties