De laatste kans

Ze ging hem een allerlaatste kans geven. Eigenlijk was ze er al klaar mee, met die knipperlichtrelatie. Maar hij mocht zich nog één keer bewijzen, nog één keer laten zien dat ze er toe deed voor hem. Ze gingen op de motor naar Duitsland, de Harz. Veel te lang, uren achter elkaar aan een stuk reed hij, het was dodelijk vermoeiend. Ze gaf aan dat ze de terugreis niet in één keer wilde doen, maar met een overnachting. "Okee, we stoppen.", beloofde hij. Maar hij reed zo lang door dat, toen hij stopte, de afstand zo klein was geworden dat ze net zo goed konden doorrijden naar huis. Ze sputterde, maar hij gaf geen reactie. Tot op de botten verkleumd kwamen ze bij zijn huis aan.... Ze had het nog nooit zo lang zo koud gehad. Zelfs van binnen was ze ijskoud.

De volgende ochtend bij het ontbijt uitte ze haar ongenoegen. Ze lokte een ruzie uit, want ze was ontstemd over het feit dat ie haar wéér had genegeerd. Hij had het echt verbruid deze keer. Ze wilde hem iets laten zeggen wat haar beslissing om de relatie te beëindigen makkelijk zou maken. En na een hoop geraaskal kwam hij, de fatale opmerking: "Ik heb geen boodschap aan de kinderen." Ze schoof haar stoel naar achteren, stond op, leunde naar voren over de tafel en schreeuwde: "Nou heb je het gezegd!" Hij had haar deze keer op een onvergeeflijke manier op haar moederhart getrapt. Ze rende naar boven en graaide zoveel mogelijk spullen van zichzelf bij elkaar, gooide de voordeur open en smeet alles in haar auto, die gelukkig naast zijn huis geparkeerd stond.

Ze wilde er meteen vandoor , maar toen ze achter het stuur zat, kwam hij overstuur naar buiten en begon dramatisch en huilend een eindeloze redevoering te houden. "Hier staat een man die zielsveel van je houdt!"  Radeloos was hij, maar ze reageerde amper, het raakte haar vreemd genoeg totaal niet meer. Na anderhalf uur zei hij, plotseling gekalmeerd, heel vals: "Er liggen nog spullen van mij bij jou thuis". Ofwel: je bent nog niet van me af! Maar ze had dit voorzien en ze stapte uit de auto, opende de achterklep en ze overhandigde hem zijn spullen. Zo, nu kon ze eindelijk voorgoed vertrekken.